Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Το Ελληνικό Σχολείο το κατάφερε αυτό! (ιστορίες από το Σχιστό)

Έχουν συμβεί τόσο ωραία πράγματα τις τελευταίες ημέρες... Και άλλα τόσα είναι να συμβούν τους προσεχείς μήνες... Το σίγουρο είναι πως αυτό το καλοκαίρι θα έχει πολλή σκέψη και κάμποση δουλειά... Ο Σεπτέμβρης έρχεται με δώρα και εκπλήξεις... Ενα ένα θα τα μοιραστώ στον καιρό τους...
Ωστόσο κλείνοντας αυτήν την σχολική χρονιά, θα ξεχωρίσω και θα μιλήσω για 2 εκδηλώσεις που έγιναν το τελευταίο καιρό και αφορούσαν στα προσφυγάκια μας.
Η πρώτη είναι η επίσκεψη των μαθητών της Γ τάξης του 9ου ΔΣ Αγ. Δημητρίου όπου εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς μας επισκέφτηκαν για να μας φέρουν εξοπλισμό για το νηπιαγωγείο που δυστυχώς δεν καταφέραμε να λειτουργήσουμε εφέτος... Έμαθαν από γνωστή συνάδερφο για την ανάγκη μας αυτή και τα παιδιά με παρότρυνση από τους γονείς και τους δασκάλους τους, αποφάσισαν να διαθέσουν το χαρτζιλίκι τους για αυτόν τον σκοπό. Επιπλέον κέντησαν και ζωγράφισαν με τα χεράκια τους τα μαξιλάρια που θα χρησιμοποιήσουμε για να κάθονται τα νήπια στο πάτωμα. Έφτιαξαν και εποπτικό υλικό... Αριθμητική..γλώσσα....Με τα χεράκια τους, παδάκια της Γ ` δημοτικού.
Το πουλμαν άφησε τους Έλληνες μαθητές μέσα στη δομή όπου δειλά δειλά κατέβηκαν για να γνωρίσουν τους φίλους τους από το Αφγανιστάν. Και εκεί ζήσαμε μοναδικές στιγμές από εκείνες που σε κάνουν να σκύβεις με σεβασμό και ευχαριστία.. από εκείνες που δεν μπορείς παρά να αφήσεις δάκρυα από τα μάτια σου.
Τα παιδιά στάθηκαν αντικριστά. Και άρχισαν να τραγουδούν... Ένα τραγούδι τα Ελληνάκια...ένα ακόμα σαν απάντηση τα Αφγανάκια... Η μελωδίες σε κοινά και μη τραγούδια, ήταν η γλώσσα σεβασμού που αντήλλαξαν. Και ναι..ήταν κατανοητή και από τις δυο πλευρές αυτή η γλώσσα. Έβλεπες τα πρόσωπά τους. Ήταν ευτυχισμένα!...
Μετά όλα τα παιδιά έβαλαν ενα χεράκι για να μεταφέρουν τον εξοπλισμό: καρεκλάκια, μαξιλάρια, λουτρινα, βιβλία, όλα φορτώθηκαν στους παιδικούς ώμους και τα παιδιά τα μετέφεραν στον χώρο όπου έπρεπε να αποθηκευτούν.
Και μετά παίξαμε όλοι μαζί σε ένα κύκλο: Κάνε ότι κάνω... και μήλα...και ξανά τραγούδια. Το “Χαρωπά τα δυο μου χέρια” ακούστηκε στα Ελληνικά, στα Αγγλικά και στα Αφγανικά... Τεράστιες στιγμές ζήσαμε.
Και στο τέλος κανένα από τα παιδιά δεν ήθελαν να αποχωριστούν. Σαν ένας δεσμός..ένας έρωτας να δημιουργήθηκε από το πουθενά... Δεν θέλω να φύγω είπε η Μαρία... Μείνε λίγο ακόμα της είπε η Μαχτιέ.
"Πως σας φάνηκαν τα παιδιά του Σχιστού;", ρώτησα;
“-Θα πως σε όλους τους μεγάλους πόσο καλά παιδιά είναι... Πως είναι οι καλύτεροί μου φίλοι”..είπε ο Γιάννης.
Μεγάλες στιγμές.. Σπουδαίες στιγμές ζήσαμε εκείνη την ημέρα... Μια ημέρα όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι υπόλοιπες. Γεμάτες αγάπη και σεβασμό.
Λίγες ημέρες αργότερα συνέβη μια ακόμα σημαντική στιγμή. Στο σχολείο της Νίκαιας όπου λειτουργεί Δομής Υποδοχής προσφύγων είχε στηθεί μια γιορτή αποχαιρετισμου. Τα παιδιά της ΔΥΕΠ μαζί με τα παιδιά της πρωινής ζώνης παρουσίασαν τραγούδια χορούς και αθλοπαιδιές για να κλείσουν με αυτόν τον τρόπο τη χρονιά.
Τα παιδιά μας χόρεψαν ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς... Και εκεί συνειδητοποίησα πόσο σπουδαία δουλειά έχει γίνει... Κάποια από αυτά τα παιδιά ήταν αγρίμια σκέτα...Τώρα ήρεμα ήξεραν τα βήματα στον τσάμικο και στο καλαματιανό. Πόσο σπουδαία δουλεια έκαναν οι δασκαλοι.....Στη χώρα τους δεν επιτρέπεται τα κορίτσια να χορεύουν μαζί με αγόρια... η αλήθεια είναι πως δεν έχουν καν χορούς όπως τους ξέρουμε εμείς... Τώρα δες! Κορίτσια, κάποια χωρίς μαντίλα, χορεύουν μαζί με αγόρια... Το ΣΧΟΛΕΊΟ το κατάφερε αυτό.
Και οι γονείς να κάθονται εκεί στις κερκίδες.. Οι γονείς των Ελλήνων.. Και να χειροκροτούν. Και να δείχνουν αγάπη. Και σεβασμό. Στα παιδιά του Πολέμου που μάθαιναν για πρώτη φορά στη ζωή τους Χορό. Ελληνικό χορό,εκείνον που κουβαλάει την παράδοση και την δική μας ιστορία. Σα να το είχαν καταλάβει τα παιδια αυτο το μεγάλο μυστικό και έλαμπε το πρόσωπό τους.
Πόση η συγκίνηση μου όταν γύρναγαν τα κεφαλάκια τους καθως χόρευαν για να δουν εάν τα κοιτάω... Εάν τα καμαρώνω. Τα καμάρωνα.

Μετά ήρθαν κοντά μου για να με ρωτήσουν πως τα πήγαν.. Και τα επιβεβαίωσα σαν μητέρα και σαν δασκάλα.
Το ελληνικό σχολείο το κατάφερε αυτό..
Μεγάλη Υπερηφάνεια...
Μεγάλη συγκίνηση.
Οι στιγμές αυτές θα γραφτούν στα βιβλία...
Φτιάξαμε ιστορία που άλλαξε τον μικρό μας απελπισμένο κόσμο...
Ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου